Na een paar fijne dagen in Buurse kwamen we rond het middaguur thuis. De jongens liepen als eerste naar binnen om even te kijken hoe het met Knabbel en Babbel was. Al snel kwam Ot weer naar buiten gerend: "Babbel is dood." Door de ernst in zijn stem en de verschrikte blik in zijn ogen wist ik eigenlijk vrijwel direct het menens was. Ot's lieve huisdiertje was gestorven.
We lieten de gerbils wel vaker een paar nachtjes alleen, met genoeg voer in de bak en voldoende water ging dit altijd goed. Maar dit keer was het niet goed gegaan, juist nu stierf Babbel. We wisten dat het er aan zat te komen, de gerbils waren inmiddels al ruim drie jaar oud en je kon zien dat ze niet echt meer heel fit waren. Nu is Babbel er niet meer en blijft Knabbel eenzaam en alleen achter. Groot verdriet.
Voor Ot was het niet de eerste keer dat hij werd geconfronteerd met de dood. Hij wist dan ook precies wat hij moest doen, Babbel moest begraven worden en Ot zou een mooi grafje regelen. Dat is gelukt. Naast de tuinkabouter aan de voet van ons wilgenboompje hebben we nu een klein grafje met een mooi kruisje, een klein steentje in de vorm van een hartje, schelpjes rondom en de tuinkers die Ot vorige week in een potje had gezaaid aan de voet.
Dag lieve Babbel.