Het begon een paar jaar geleden als leuk uitstapje. Jeroen en Ot gingen dan samen op stap en beklommen een kerktoren, keken wat rond in de kerk en het stadje en kwamen dan weer thuis. Gewoon even zonder de 'kleintjes' die bij mama thuis bleven. Inmiddels zijn de kleintjes niet meer zo klein en kunnen ze ook mee de torens op. Gisteren beklommen we daarom met z'n allen de toren van de Laurenskerk, Ot en Jeroen voor de tweede maal Tije, Noortje en ik voor het eerst.
We werden meegenomen door de gids die zelf als jongen vlakbij de kerk woonde en daar speelde in het naoorlogse puin van de stad. Met eigen ogen heeft hij de kerk opnieuw opgebouwd zien worden. Hij vertelde veel over de geschiedenis van de kerk, over de beeldenstorm, de renovatie van voor de tweede wereldoorlog en de wederopbouw van erna. Leuk want we zijn met de geschiedenislessen juist ook bezig met het tijdvak steden en staten, de periode waarin de kerk gebouwd werd. Een mooi stukje levende geschiedenis en een mooi uitzicht over ons Rotterdam.
O ja, mocht je je afvragen hoe het toch kwam dat die klokken zulke rare deuntjes maakten rond kwart voor vier zaterdagmiddag... Dat waren Ot, Tije en Noortje die de klokken mochten luidden. "Omdat we zo'n lekker meewerkend groepje waren", aldus de gids.
www.laurenskerkrotterdam.nl
