Eén van de dingen die ik me nog goed kan herinneren uit de begintijd van ons thuisonderwijs avontuur is een ontmoeting in het Spoorwegmuseum toen Ot 4 jaar was. Het was een van de eerste kennismakingen met mensen die daadwerkelijk thuisonderwijs gaven. Ik weet nog goed dat Ot het spannend vond om door het ondergrondse tunneltje te gaan wat buiten onder het kinderspoorlijntje doorloopt. Een paar andere kinderen waren er al doorheen gegaan maar Ot stond nog te twijfelen. Toen kwam er jongen, een paar jaar ouder dan Ot, terug door de tunnel om te vragen of Ot soms samen met hem wilde gaan. Ot gaf de grote jongen een hand en samen gingen ze door het tunneltje naar de andere kant. Ik was ontroerd door de zorg van deze jongen voor een klein kind. Mijn ervaring was dat grote kinderen zich te goed voelden om op te trekken met een kind van vier. Inmiddels weet ik wel beter, thuisonderwijs kinderen van alle leeftijden spelen veel in groepen samen en trekken met elkaar op. Oudere kinderen helpen de kleintjes en geven ze de ruimte om er bij te zijn, om mee te doen als dat kan, ze worden serieus genomen er wordt naar ze omgekeken.
Het is niet iets wat ik mijn kinderen heel bewust leer, het is meer een vanzelfsprekendheid, iets wat ze oppikken omdat ze dat nu eenmaal om zich heen zien, omdat er ook zo met hen wordt omgegaan. Vandaag werd ik opnieuw geraakt door de zorg van een ouder kind voor een net wat jonger kind. Dit keer was het oudere kind mijn zoon van 8 die met plezier grote bellen stond te maken met een vriendje van vier. De grote jongen die rustig uitlegde hoe het precies moest, die met een glimlach toekeek toen het de kleine jongen ook lukte een bel te maken. De grote jongen die ook even rusttijd nam omdat de kleine jongen dat deed en die samen met de kleine jongen in de boot meeging met de nog grote jongens. De kleine jongen veilig tussenin met een arm van de grote jongen om zich heen.
Zo zit het met de socialisatie.
artikel van Henk Blok
